خداوند به حضرت داوود (ع) وحی کرد که به خلاده دختر اوس، مژده ی بهشت بده و او را آگاه کن که همنشین تو در بهشت است.
داوود (ع) به خانه ی او رفت و خلاده در را باز کرد. تا چشمش به داوود افتاد شناخت و گفت: آیا درباره ی من چیزی نازل شده که به اینجا آمدی؟
فرمود: آری. گفت: شاید زنی هم نام من باشد و درباره ی او نازل شده باشد!
داوود فرمود: نه! درباره ی تو نازل شده. کمی از حالات خود برایم بگو. گفت: هر درد و زیانی به من رسید صبر کردم و تسلیم رضای الهی بودم؛ و نخواستم هیچ چیزی برگردد. بلکه رضای او را طالب و در مقابل هیچ چیزی عوض نخواستم و شاکر او بودم.
حضرت داوود (ع) فرمود: به همین جهت به این مقام رسیده ای که درباره ات وحی نازل شده.
امام صادق (ع) پس از ذکر این قصّه فرمود: این همان دینی است که خدا آن را برای بندگان صالحش پسندیده است.
منبع: آسایش جان ، ص 123
